Teatr Telewizji TVP

Poskromienie złośnicy, reż. Z. Hübner

Jedna z najbardziej znanych komedii Williama Szekspira w reż. Zygmunta Hübnera. Złota Setka Teatru Telewizji.

„Poskromienie złośnicy” Williama Szekspira to wielce zawiła, pełna przebieranek i uciesznych qui pro quo opowieść o sekutnicy, którą ujarzmił sprytny młodzieniec. Komedia miała swe źródło w komedii Lodovica Ariosto „Domniemani”. Konwencjonalna intryga została jednak wzbogacona i rozbudowana o historię nietypowego podboju miłosnego. Dzięki temu w tej wczesnej komedii Szekspira (prapremiera w Londynie 1594 r.) rozbrzmiewa nie tylko śmiech, lecz i nuta refleksji, że na tym świecie jeden zwycięża drugiego, by zaraz stać się zwyciężonym; że zawsze znajdzie się jakiś sposób – i na złośnicę, i na poskromienie poskramiacza.

Padewskiego kupca Baptystę los obdarzył sporym majątkiem i dwiema pięknymi córkami. Do łagodnej i tkliwej Bianki wzdycha rój wielbicieli, wśród nich szlachetny Hortensjo i romantyczny Lucenzio. Natomiast jej starszą siostrę Katarzynę młodzieńcy omijają z daleka, bojąc się jej szyderczych docinków i złośliwości. Baptysta postanawia więc, że nikomu nie odda ręki młodszej córki, póki nie wyda za mąż starszej. Biednej Biance niechybnie grozi staropanieństwo, jednak jej adoratorzy się nie poddają. Szczęśliwym trafem Lucenzio i Hortensjo spotykają Petruccia, który przybył właśnie do Padwy z zamiarem poślubienia posażnej panny.

Usłyszawszy opowieść o nieznośnej córce bogatego mieszczanina, Petruccio natychmiast zgłasza gotowość wstąpienia na ślubny kobierzec. Nie zraża go charakterek małej diablicy, wręcz przeciwnie – proponuje obu młodzieńcom zakład, że w ciągu miesiąca poskromi złośnicę. W towarzystwie Lucenzia i Hortensja, przebranych za nauczycieli, Petruccio zjawia się w domu Baptysty. Nic sobie nie robi ze złośliwych docinków i niegrzecznych uwag panienki, prosi o rękę Katarzyny. Zdumiony ojciec chętnie udziela młodym swego błogosławieństwa.

W dniu ślubu narzeczony bardzo się spóźnia, wreszcie pojawia się w obszarpanym stroju, hałaśliwy i gburowaty. Kasia, której już zajrzało w oczy widmo ośmieszenia, godzi się mimo wszystko zostać jego żoną, a tuż po ceremonii, ledwie protestując, pozwala się wywieźć do domu męża.

Tu role się odwracają. Małżonek drwi z niej i dokucza bez przerwy, Katarzyna się burzy, ale jej złość i wrogość z czasem zmieniają się w całkiem odmienne uczucia. Mija miesiąc.

Do domu Petruccia przybywa z wizytą teść wraz z młodszą córką Bianką i jej szczęśliwym małżonkiem. Lucenzio przypomina o zakładzie. Chcąc się przekonać, która z sióstr jest potulniejszą żoną, panowie posyłają po Biankę i Kasię. Która przyjdzie na wezwanie pierwsza, ta okaże się bardziej uległa, a jej mąż wygrywa zakład.

Autor: William Szekspir
Przekład: Jerzy S.Sito
Reżyseria: Zygmunt Hübner
Scenografia: Jan Banucha

Obsada:
Tadeusz Łomnicki (Petruccio), Magdalena Zawadzka (Katarzyna), Anna Seniuk (Bianka), Tadeusz Surowa (Baptysta Minola), Wojciech Krajewski (Gremio), Jan Nowicki (Lucentio), Ryszard Pietruski (Hortensio), Krzysztof Wieczorek (Tranio), Helena Dąbrowska (Dorota), Jan Kulczycki (Grumio).

PREMIERA 12.04.1971